Onder moeders paraplu – 7/52

Onder moeders paraplu – 7/52

Ruik jij het ook? De lente. Niets zo heerlijk als dat gevoel van die eerste lentedagen. Ik dook afgelopen weekend de tuin in. Het gazon onder een laag kalk als moskiller en het mos en onkruid tussen de terrasklinker werd aangepakt met de voegenborstel. Maar de dag erna kreeg ik het deksel op de neus. Vrieskou op de fiets, regendruppels op mijn bril.

En de kinderen werden ziek. Gitte de waterpokken met blazen zo groot als rozijnen. Maar zij bleef lachen. En Mats kwam met onverklaarbare koortsaanvallen. Alleen moeders schoot goed genoeg om groot en klein verdriet te sussen.

 

Time…

Time…

Een week of vijftien geleden besefte ik het nog niet helemaal. Dat wezentje in mijn armen zou vanaf nu elke dag deel uitmaken van ons leven. Hier hadden we negen maanden op gewacht. En negen maanden lang was hij heer en meester over mijn buik. Elke schop, draai en hik mocht ik exclusief backstage meemaken.

Maar op 20 maart ging hij solo. En al was hij die eerste weken nog erg klein en hulpeloos, het loslaten was begonnen. De tijd vliegt. Drie maanden later slaapt hij in zijn eigen kamer, kan hij zichzelf entertainen in zijn park en geeft hij binnenkort elke dag het beste van zichzelf in de crèche. Move on mama! Maar eerst nog een paar weken genieten van onze vrolijke ochtenden, zotte verhaaltjes en onnozele liedjes. En dat heerlijke gevoel van Mats die in slaap valt in mijn armen proberen te saven in mijn hart voor al dat loslaten dat nog komen gaat.

[youtube Ymd8WrE_RBg]

Upside down

Upside down

Mijn leven staat op zijn kop sinds Mats er is. Zijn komst werd aangekondigd met een stevig onweer in mijn buik. In het ziekenhuis voelde het alsof er dikke wolken en hevige windvlagen kwamen aangerold. Luid rommelende donder en weeën als bliksemschichten. Een enorm intense ervaring, met een paar uur later als kers op de taart een verfrommelde zoon.

En toen werd het stil in mijn lege buik. Het voelde als een verlaten springkasteel. Geen vertrouwde schopjes meer, geen vrolijk hikkende baby. Stevig wennen. Mijn hand aaide voortaan een puddingbuikje, de charme daarvan was ook razendsnel zoek. Van pasgeborene tot baby van vijf weken, van lammetje naar speenvarken en terug. Het gaat ook razendsnel met Mats. De weken samen vliegen voorbij, in het begin lekker rustig met veel dutjes samen. De afgelopen weken wat tumultueuzer met huilbuien door reflux. Alles weer even op zijn kop, met tranen in de ogen honderd rondjes wiegen door het huis om een uur daarna eindelijk in de zetel te zitten met een rustig duttend knorpotje op je buik. En dan ziet de wereld er eigenlijk wel fantastisch uit zo ondersteboven.

[youtube pNlmn7vbXBQ]